Παιδί: – Εγώ που τώρα μεγαλώνω , μπορώ να φύγω;;

Η οικογένεια ως μια ασφαλή βάση, που σιγά σιγά βοηθά το παιδί να ανοίξει τα φτερά του μέχρι να εσωτερικεύσει αυτή την ασφάλεια και σιγά σιγά να ενδυναμωνεται και να βρίσκει το θάρρος να πετά και λίγο πιο μακριά..

Ώστε τελικά να έρθει η μέρα που θα μπορεί να επιλέγει μόνο του, τους δικούς του προορισμούς..

"Παιδί: – Εγώ που τώρα μεγαλώνω,μπορώ να φύγω;;

Μητέρα: – Εσύ που τώρα μεγαλώνεις,εγώ… μπορώ να σε αφήσω…;;

Παιδί: – … Λοιπόν Γονιέ μου… μην ξεχνάς … είμαι το παιδί των ονείρων σου, της φαντασίας, της επιθυμίας σου και της ανάγκης σου…

Μα πάνω απ’όλα είμαι το παιδί της πραγματικότητας σου και της πραγματικότητας μου… Γι’αυτό δέξου με γι’αυτό που είμαι. Σαν πραγματικό και μοναδικό. Κι άφησε με, να διαλέξω ΕΓΏ το «ΔΊΠΛΑ ΣΟΥ»…

Μητέρα: – Θα προσπαθήσουμε, γιατί «πραγματικά» σε αγαπάμε.

Θα προσπαθήσουμε να σε ακούμε περισσότερο, να σε φροντίζουμε και θα απαντάμε στις δικές σου ανάγκες και όχι στις δικές μας!"